Ο Βασίλης Μπισμπίκης, με το ρόλο του Μάνου Βόσκαρη -διευθυντή των φυλακών όπου θα εκτίσει την ποινή των ισοβίων η Ελένη- μπαίνει στις «Άγριες μέλισσες», με ανατρεπτική διάθεση, που θα διαταράξει πολλές «ισορροπίες» στη σειρά.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, που έχει λαμπρή θεατρική πορεία, προσθέτει και εκείνος με τη σειρά του το υποκριτικό του κύρος, στο σπουδαίο τιμ των συντελεστών της σειράς.
Θα μας περιγράψετε το χαρακτήρα σας;
«Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω, είναι ο διευθυντής των γυναικείων φυλακών που θα βρεθεί η Λενιώ. Ένας πολύ σκληρός άνθρωπος, που δεν έχει καθόλου ρωγμές μέχρι στιγμής. Θα υπάρχει σύγκρουση μαζί της, είναι και οι δύο πολύ δυνατές προσωπικότητες και θα έχουν πολλές προστριβές. Τον πρώτο λόγο σε αυτή την ιστορία τον έχει αυτός και τα έχει βάλει μαζί της. Θέλει να της κάνει τη ζωή δύσκολη».
Γιατί; Υπάρχει κάποιο παρελθόν, κάποιος σύνδεσμος;
«Προφανώς και υπάρχει παρελθόν, αλλά θα το ανακαλύψουμε στην πορεία. Έχει εκπλήξεις ο ρόλος -και πώς αλλιώς θα γινόταν, καθώς οι άνθρωποι που γράφουν το σενάριο κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους».
– Η γνώμη σας για τη Μαρία Κίτσου;
«Τη Μαρία Κίτσου τη γνώριζα από πριν, έχω δει πάρα πολλές δουλειές της στο θέατρο. Την εκτιμώ πολύ. Ως ηθοποιοί δεν έχουμε συνεργαστεί, τη θαυμάζω γι’ αυτό που κάνει στην τηλεόραση και εννοείται ότι το να έχεις έναν τέτοιο συνάδελφο και να κάνεις σκηνές μαζί του είναι δώρο».
-Βλέπατε τη σειρά;
«Δεν μπορώ να παρακολουθήσω σειρές, έχω θέατρο το βράδυ.· Αλλά κάποια επεισόδια τα είχα δει, είχα μια εικόνα».
-Ανταποκρίνεται η εικόνα αυτή στη φήμη της;
«Είναι μια παραγωγή άλλου επιπέδου. Έχω δουλέψει αρκετές φορές σε σίριαλ και σε καθημερινά, παλιότερα. Γίνεται με προσοχή αυτή η δουλειά. Έχει πάρα πολύ καλούς συντελεστές, πάρα πολύ καλούς τεχνικούς, διευθυντές φωτογραφίας, σκηνοθέτες. Μια καθημερινή σειρά εποχής είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει. Σε αυτή την περίπτωση, έχει πετύχει και το σημαντικότερο όλων, ένα εξαιρετικό σενάριο κατά τη γνώμη μου, που έχει τεράστια σημασία. Επιπλέον, αναγνωρίζω σε αυτή τη σειρά ότι η διαφορά της με άλλες είναι πως ρίσκαρε και πήραν ηθοποιούς που είχαν να κάνουν περισσότερο με το θέατρο και όχι με τη δημοφιλία στην τηλεόραση. Έπαιξε σπουδαίο ρόλο αυτό».
-Έχουμε συνηθίσει τις ασφαλείς επιλογές στην τηλεόραση…
«Ναι, δεν ρισκάρουν γενικά στην τηλεόραση».
-Θεωρείτε ότι έτσι άνοιξε η αγορά; Ότι άνοιξε ο δρόμος πάλι για τη μυθοπλασία;
«Όταν υπάρχει ένα σίριαλ που είναι μυθοπλασία και είναι επιτυχημένο, σημαίνει ότι η ελληνική μυθοπλασία μπορεί να επιβιώσει. Αν δηλαδή βάλουν λεφτά και βγάλουν λεφτά από αυτό το προϊόν».
-Έχουμε φέτος δεκαέξι σειρές, ένα νούμερο που έχουμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης και πανδημίας…
«Ναι, είναι και αυτό που λέτε, καθώς με τον κορονοϊό ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι και βλέπει τηλεόραση».
-Ο κόσμος εκτίμησε και ξανά γύρισε στην τέχνη κατά την πανδημία, σε όποια μορφή της. Παραστάσεις, μουσική, σειρές τον συντρόφεψαν και ψυχαγώγησαν στις δύσκολες συνθήκες του εγκλεισμού, πράγμα που όμως μάλλον δεν κατάλαβε το κράτος. Πώς το βιώσατε εσείς αυτό;
«Έχω ένα θέατρο, το “Καρτέλ”, το οποίο είναι κλειστό οκτώ μήνες. Είμαστε κερδοσκοπική εταιρία. Δεν έχω πάρει ούτε ένα ευρώ. Δεν άντεξα πλέον τα έξοδα και πρόσφατα βρέθηκε ένας χώρος του Ιδρύματος Ωνάση, που παραχωρείται από τη Στέγη, και τώρα τον φτιάχνουμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Από το κράτος δεν υπάρχει καμιά υποστήριξη και είναι κάτι που με θυμώνει πολύ», είπε στον Τηλεθεατή.
