Πιστεύεις ότι το επάγγελμα του ηθοποιού και γενικά του καλλιτέχνη είναι λειτούργημα;
O ηθοποιός, ο μουσικός, ο χορευτής είναι λειτούργημα. Κάθε δουλειά, κάθε επάγγελμα είναι λειτούργημα.
Ο τσαγκάρης που θα πάρει τα παπούτσια ενός ανθρώπου που ίσως δεν έχει άλλα και να τα κάνει κατάλληλα να τα φορέσει και να πάει στη δουλειά του, κάνει λειτούργημα. Το ίδιο και η μοδίστρα που θα φτιάξει ένα ρούχο για έναν άνθρωπο που δεν έχει χρήματα για να πάρει καινούργιο. Ο καθαριστής του δρόμου δεν κάνει λειτούργημα που καθαρίζει τα σκουπίδια μας, τις μάσκες και τα γάντια που πετάμε εμείς οι άσχετοι; Ίσως ακούγομαι σαν να είμαστε σε άλλες εποχές. Δυστυχώς όμως υπάρχουν άνθρωποι σε αυτήν τη θέση σήμερα.
Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν θεωρεί ότι και η δικιά μας δουλειά είναι λειτούργημα. Ναι,δεν είναι στο μέγεθος της προσφοράς του γιατρού στο νοσοκομείο. Όμως ο γιατρός όταν θέλει να αλλάξει παραστάσεις, να ψυχαγωγηθεί, να διασκεδάσει, να συγκινηθεί,σε μένα θα έρθει. Θα πάει στο θέατρο ή θα ανοίξει την τηλεόραση. Άρα και η δικιά μου δουλειά είναι λειτούργημα. Τι θα έκανε ο κόσμος στο σπίτι του στην περίοδο της καραντίνας; Εγώ η ίδια τι θα έκανα αν δεν είχε η τηλεόραση σήριαλ ή μουσική; Πώς θα πέρναγε αυτή η ζωή;
Άρα λοιπόν έχει κάποια αξία η δουλειά μας.
Το διάστημα της καραντίνας είχαμε πολλές θεατρικές παραστάσεις στο internet. Συμφωνείς με αυτό;
Στο internet δεν μπορεί πραγματικά να αποτυπωθεί μια θεατρική παράσταση εκτός αν έχει γίνει ένα σωστό τηλεοπτικό γύρισμα. Βλέποντας μία θεατρική παράσταση σε ιντερνετική πλατφόρμα που παίζεται σε ένα θέατρο χωρίς μικρόφωνα και το τι βλέπεις από το γυαλί χωρίς να είσαι στο κοινό ζωντανά, έχει τεράστια διαφορά γιατί όταν παίζω στην σκηνή, χωρίς βοήθεια μικροφώνου, αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο η φωνή μου είναι πιο δυνατή, αλλά και ένταση του προσώπου μου, και του σώματός μου είναι διαφορετική, γιατί απλά έχει μία άλλη στάση και ακόμα αναπνέει διαφορετικά. Η φωνή πρέπει να φτάσει στο τέρμα του θεάτρου με τη φυσικότητα που απαιτείται για το ρόλο. Ο θεατής προσπαθεί να το καταλάβει αυτό μέσα από το γυαλί. Ή ακόμη μπορεί να νομίζεις ότι γίνεται μία μεγάλη παύση αλλά αυτό να είναι ένα παιχνίδι με τον κόσμο εντός θεάτρου. ‘Ολα αυτά δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε μία κάμερα.
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνεις με τον Λάμπρο Κωνσταντέα, τον Ιορδάνη, που τον στηρίζεις στο γύρισμα. Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το κάνεις;
Γνωρίζω την αμηχανία που νιώθουν τα νέα παιδιά όταν ξεκινάνε. Τώρα με τον Λάμπρο που μπήκε ξαφνικά στη μέση του σίριαλ και επειδή είναι πολύ καλός στο θέατρο – τον είχα δει το χειμώνα – ένιωσα πολύ την ανάγκη να τον προστατεύσω γιατί καταλαβαίνω τι σημαίνει πρώτη τηλεοπτική δουλειά.
Αυτό γίνεται ακόμα και όταν έχεις εμπειρία ως ηθοποιός και μπαίνεις σε μια δουλειά που έχει ήδη τον δικό της ρυθμό και εσύ έρχεσαι να κάνεις ένα ρόλο για Χ επεισόδια. Πρέπει να μπεις και να πιάσεις τον ρυθμό των υπολοίπων. Ειδικά αν είναι καθημερινό το σήριαλ δεν έχεις κανένα περιθώριο. Τρεχάτε ποδαράκια μου. Οπότε ήταν διπλή η δυσκολία του Λάμπρου.
Πως είναι η συνεργασία σου με την Αμαλία Καβάλη, την Ουρανία, φίλη της Ρίζως;
Μ’ αρέσει πάρα πολύ σαν ηθοποιός η Αμαλία. Καταρχήν έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον η φωνή της γιατί θεωρώ ότι είναι κόντρα με το physic της. Πιστεύω ότι είναι εξαιρετική ηθοποιός.
Πέρα από το σενάριο, τη σκηνοθεσία, την οργάνωση του casting, που έκαναν η ίδια η επιλογή των ηθοποιών σε κάθε ρόλο ήταν πάρα πολύ σωστή. Είναι πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία αυτό.
Σε αυτό λοιπόν έγκειται η επιτυχία του σήριαλ;
Όχι μόνο σ’ αυτό. Οι συνάδελφοι που περάσαν μεγάλα δοκιμαστικά δοκιμάστηκαν και για άλλους ρόλους. Υπήρξαν δηλαδή και άλλοι συνδυασμοί στις σκέψεις των σκηνοθετών πριν καταλήξουν στους συγκεκριμένους ρόλους.
Καταρχάς ξεκινάμε από τη βάση που είναι ο λόγος, το σενάριο. Από την αρχή ήταν εξαιρετικό.
Για μένα, ήξερα ότι θα παίζω σε 70-80 επεισόδια, αλλά υπάρχει η η αίσθηση ότι παίζω σε περισσότερα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που διάβασα από την αρχή, οπότε ήταν σίγουρο ότι θα μου άρεσε και αυτό που θα μου λέγανε μετά, δεν γινόταν διαφορετικά.
Πολλές φορές όμως είναι σαν να παίζεις σχεδόν σε όλα τα επεισόδια. Υπάρχουν πολλές σκηνές, που ενώ δεν παίζεις, είσαι εκεί.
Είναι κάποιοι ρόλοι που ‘γράφουν’ γιατί η Ρίζω είναι αυτή που κυκλοφορεί τα νέα και που μπαίνει σε όλα τα σπίτια. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο της, ότι δεν είναι μόνο στο μαγαζί της.
Και μαθαίνει τα πάντα, είτε τα κουτσομπολεύει, είτε όχι. Δείχνει ότι είναι κουτσομπόλα, αλλά εκεί που πρέπει, κρατάει κλειστό το στόμα της.
Δηλαδή θεωρείς ότι ο ρόλος της είναι κλειδί σε κάποιες στιγμές;
Θα μπορούσες να το πεις και αυτό αλλά όχι ότι δίνει τις λύσεις ή ότι κρατάει τα μεγάλα μυστικά. Όλοι όμως οι ρόλοι σε κάποια στιγμή κρατάνε το βάρος της σκηνής. Ας πούμε τώρα για το μυστικό της εγκυμοσύνης. Η Ρίζω είναι η ενδιάμεσος σε όλα. Και για αυτό βλέπουμε ότι την ενδιαφέρει να μάθει. Δεν θα ‘πρεπε να την ενδιαφέρει να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού της Δρόσως αφού της έχουν τάξει χρηματικό ποσό. Αλλά αυτή δεν το κάνει για τα λεφτά τη συγκεκριμένη στιγμή. Το κάνει γιατί θέλει να βοηθήσει τα κορίτσια. Και για αυτό το λόγο ενώ ξέρει τι θα προκαλέσει, αν δεν δώσει το παιδί η Δρόσω στην Ασημίνα, φέρνει το προξενιό γιατί θέλει να γίνει το σωστό, να μείνει το παιδί με τη μάνα. Τώρα βέβαια αν μου πεις τι είναι το σωστό, θα μπούμε σε άλλα θέματα. Αλλά θέλει το παιδί να μείνει με τη μάνα του και να φτιάξει μία οικογένεια. Και δεν σκέφτεται ότι θα χάσει τα λεφτά. Είναι μία έξυπνη γυναίκα και θα το δούμε στο μέλλον ακόμα πιο πολύ.
Από την άλλη η Ρίζω, όπως και οι άλλοι χαρακτήρες του χωριού έχουν και τα κωμικά τους στοιχεία.
Δηλαδή, ενώ ζούμε μία πολύ δραματική ιστορία των Σεβαστών και των Σταμίρηδων, όταν ερχόμαστε στη ζωή του χωριού – έτσι είναι και η πραγματικότητα – το γέλιο διαδέχεται το κλάμα. Και έτσι έχουμε αυτές τις σκηνές ώστε να ελαφρύνει, να αποσυμφορηθεί η κατάσταση. Πρέπει να γίνει και είναι απαραίτητο γιατί αυτή είναι η ζωή πάντα. Και φυσικά είναι και αυτή ή περίοδος μετά τον Β‘ παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Μία σκληρή πολιτική περίοδος με μετανάστευση και πριν τη χούντα. Τα πράγματα είναι σωστά φτιαγμένα, ειπωμένα και δομημένα.
Μίλησέ μου λίγο για την καλοκαιρινή σας δουλειά μία μουσικοθεατρική παράσταση “τα Λογοκριμένα”.
Αυτό είναι μία ιδέα του Δημήτρη Χαλιώτη που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Η πρώτη παράσταση έγινε στο θέατρο Ολύμπια,στην παλιά Λυρική Σκηνή με το εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής Δήμου Αθηναίων,την Λαϊκή ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων,με τραγουδιστές τον Κώστα Μακεδόνα και τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Γιάννη Μπέζο και εμένα στο ρόλο των αφηγητών αλλά και σε τραγούδια. Και είναι η ιστορία της λογοκρισίας στο τραγούδι, και στο λόγο βέβαια αλλά με ιδιαίτερη αναφορά στο τραγούδι.Από το 1937, που ψηφίστηκε ο νόμος ως το 1992 που καταργήθηκε. Το 1992,τρομακτικό!!! Και μιλάμε για λογοκρισία από το ρεμπέτικο μέχρι και σε απλές λέξεις. Και ο σκοπός μας ήταν και είναι για το καλοκαίρι όλο αυτό να περιοδεύσει. Με αλλαγή του Γιάννη Μπέζου με τον Λεωνίδα Κακούρη.
Τον χειμώνα που θα σε δούμε;
Το χειμώνα θα είμαι στο “Κάποτε στον Βόσπορο” της λατρεμένης μου Σοφίας Σπυράτου. Με τον Δάνη Κατρανίδη, τον Στέλιο Μάινα, τον Δημήτρη Πιατά, τον Ιωάννη Παπαζήση κ.ά.. Μία πολύ μεγάλη παραγωγή. Στο θέατρο Βεάκη. Φυσικά είχα και έχω πολύ μεγάλη αγωνία από όλα αυτά που άκουγα ότι είναι πιθανόν να μη γίνει και η δική μας παραγωγή. Άλλωστε σε μία μεγάλη παραγωγή πώς θα αντέξει ο επιχειρηματίας με μικρότερη χωρητικότητα. Δόξα τω Θεώ, ήρθε ένα μήνυμα από τη Σοφία Σπυράτου ότι συνεχίζουμε. Ψαλιδισμένη, όπως καταλαβαίνεις. Αλλά μπορείς να πεις κάτι γι΄αυτό στον επιχειρηματία. Και μόνο που βάζει σχέδια για το μέλλον, εγώ το θεωρώ πάρα πολύ αισιόδοξο. Και εγώ έτσι είμαι, αυτό θέλω. Θα μου πεις κι αν συμβεί κάτι; Θα το αντιμετωπίσουμε τότε. Δεν μπορώ αλλιώς. Θέλω να έχω ένα στόχο. Θέλω να έχω ένα όνειρο. Κι ας έχω το φόβο.
Τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνει το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών στην επόμενη φάση της επαγγελματικής σας ζωής και μετά τον ιό; Πως πιστεύεις ότι πρέπει να λειτουργήσει;
Καταρχάς όταν μιλάμε για σωματείο δεν μπορούμε να μην ενδιαφερόμαστε για το σωματείο. Όχι ότι εγώ ενδιαφέρομαι τρελλά αλλά είμαι συνεπής. Είμαι ακόμα στο σωματείο, πληρώνω, ψηφίζω. Τουλάχιστον συμμετέχω. Δεν μπορώ να πηγαίνω σε πολλές συγκεντρώσεις γιατί γίνονται μέρες που τυχαίνει να έχω βραδινα γυρίσματα ή να παίζω στο θέατρο.
Αν θέλουμε όμως να μιλάμε για το σωματείο θα πρέπει να ενδιαφερθούμε για το σωματείο. Εγώ προσωπικά όταν έχει χρειαστεί να ενημερωθώ, πάντα το σωματείο σε οποιαδήποτε φάση του ήταν έτοιμο να με ενημερώσει. Το λέω πολύ απλά και ειλικρινά.
Από κει και πέρα αυτό που πρέπει να ξανακερδιθεί είναι η περιβόητη συλλογική σύμβαση.Να μπουν κάποια πράγματα στην θέση τους ώστε να υπάρχει ένας αξιοπρεπής βασικός μισθός για το σήμερα. Για να μην χρειαστεί οι νέοι ηθοποιοί να παλεύουν για τον βασικό μισθό. Εγώ όταν ξεκινούσα είχα το βασικό μισθό. Επίσης στην δική μας δουλειά δεν είναι ότι θα παίρνουμε ένα μισθό και τους 12 μήνες, αλλά μόνο τους μήνες που έχουμε παράστασεις.
Δεν μπορείς να το αφήνεις έτσι και να μην το παλεύεις σαν σωματείο και για το θέατρο.
