Ο Γιάννης Στάνκογλου με αφορμή την παράσταση “Προμηθέα Δεσμώτη” που κατεβαίνει στην Επίδαυρο, παραχώρησε συνέντευξη στο ΒΗΜΑgazino και την Μυρτώ Λοβέρδου.
Στη σχέση δασκάλου – μαθητή χωράει η κατάχρηση εξουσίας;
“Είναι μια πραγματικότητα, αλλά δεν ισχύει για όλους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των δασκάλων μου, δεν τη καταχράστηκε. Και εμείς οι ίδιου με τους συντρόφους μας, με τα παιδιά μας, μπορεί να κάνουμε κατάχρηση. Το θέμα είναι να το καταλαβαίνεις, να μπορείς να ακούσεις τον άλλον. Είναι σημαντικό να νιώθει κάποιος χρήσιμος μέσα στο σύνολο που ανήκει, όποιον ρόλο κι αν παίζει”.
Ποια ήταν η αντίδρασή σας στις καταγγελίες;
“Κάποια από αυτά με εξέπληξαν – δεν τα περίμενα. Γιατί εγώ έχω δουλέψει και με τον Φιλιππίδη και με τον Λιγνάδη. Υπάρχουν πολλές ιστορίες, με κάποιες έπαθα σοκ, αλλά δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι. Στην αρχή ακούς κάτι και σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην ισχύει. Αλλά όταν γίνεται κατ’ εξακολούθηση, σοκάρεσε”.
Σας έλειψαν ο Κυπραίος, οι “Άγριες Μέλισσες”;
“Ξέρετε, είχα κάνει τέσσερα ραντεβού με τον σκηνοθέτη, τον Λευτέρη Χαρίτο γιατί έλεγα: “Όχι, δεν κάνω καθημερινό με τίποτα”. Επέμεινε όμως, και έτσι έγινε ό,τι έγινε. Εγώ είχα κλείσει για έναν χρόνο, πήρα εμπειρίες, ο κόσμος με έμαθε λίγο περισσότερο. Ακολούθησε η σειρά της Μυρτώς Κοντοβά στο Mega, γιατί την οποία είμαι πολύ περήφανος – είναι πιο μπροστά, και όχι εύκολη για όλους”.
Ποια είναι τα σχέδιά σας;
“Όλοι πάνε τηλεόραση και εγώ θέλω να κάνω πιο πολύ θέατρο. Θα σκηνοθετήσω πρώτη φορά – και θα παίξω – στο θέατρο Αποθήκη, το έργο “Killer Joe” του Τρέισι Λέτς. Συνδυάζει το χιούμορ των αδερφών Κοέν, λίγο Τενεσί Ουίλιαμς, λίγο Ταραντίνο. Αυτή είναι η δική μου ατμόσφαιρα.
Θέλω να αποφύγω, όσο μπορώ, αυτά που με πείραζαν ως ηθοποιό με τους σκηνοθέτες μου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, μπορεί να φάω τα μούτρα μου. Θέλω να δοκιμαστώ, σαν κάτι καινούργιο, όπως θα πάω να κάνω ελεύθερη πτώση – ξεκίνησα πριν από τρία χρόνια και είναι υπέροχο”.
“Ζην επικινδύνως, λοιπόν”;
“Μου αρέσει το ζην επικινδύνως, από μικρός. Είμαι άνθρωπος της ανδρεναλίνης, με εξιτάρει, μου δίνει δύναμη. Μετά το πρώτο άλμα, ένιωσα μια χαρά μεγάλη. Μου αρέσει να ρισκάρω. Αλλά το να ξεκινάς στα 44 με δύο παιδιά, όπως μου είπε η γυναίκα μου; Και τη σκηνοθεσία σαν άλμα τη βλέπω. Δυστυχώς, μας έχει καθορίσει λίγο ο φόβος, “ο φόβος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει”, όπως λέει ο Αγγελάκας”.
Μετά τις καταγγελίες, τι;
“Το θέατρο ενώθηκε, αλλάζουν οι καιροί. Τέλος εποχής και αρχή μίας νέας. Το θέμα είναι να μην χαθεί ούτε η ρίζα ούτε το άνθος. Μια ενδοσκόπηση θα κάνει καλό. Πρέπει να πιάσει τόπο όλο αυτό”.
