Ο Γιάννης Στάνκογλου βρίσκεται σε καραντίνα εδώ και 15 ημέρες και γράφει για το πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο του στο σπίτι με την οικογένεια του και τους προβληματισμούς του.
«Πέμπτη 12 Μαρτίου, ήταν η τελευταία μέρα που βγήκα. Ακουσα τις ανακοινώσεις και αργά το βράδυ πήγα στο καφενεδάκι απέναντι από το σπίτι μου. Συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, ήπια δυο ρακές και είπα “τώρα πάμε σπίτι και θα δούμε τι θα γίνει”… Επαιζα στον Γιούγκερμαν στο θέατρο, χωρίς να γνωρίζω ότι είναι η τελευταία παράσταση. Για εμάς τους ηθοποιούς που έχουμε αυτή την έντονη, διαρκή σχέση με το performing είναι σαν να μας κόπηκαν τα φτερά.
Πλέον βγαίνω από το σπίτι μόνο για να ψωνίσω, όπως όλοι με μάσκες, γάντια, προσέχοντας να τηρώ τις αποστάσεις. Μερικές φορές δεν βγάζω καν το κράνος, νιώθω σαν να φοράω κανονική πανοπλία. Ακόμα και έτσι, είναι πολλοί αυτοί που μου μιλάνε, από απόσταση πλέον. Μου λένε πόσο τους λείπουν οι “Αγριες Μέλισσες”, πότε θα επιστρέψουμε… Δεν πλησιάζουν όμως, βλέπω τον φόβο στα μάτια τους. Είμαι άνθρωπος της επαφής και όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται τόσο αλλόκοτη.
Η καθημερινότητά μου είναι μέσα στο σπίτι. Εγώ που εδώ και δώδεκα χρόνια λόγω των παιδιών ή γυρισμάτων ξυπνούσα στις 7.30, πλέον πιάνω τον εαυτό μου να ξυπνάω στις 10 το πρωί και γύρω στα μεσάνυχτα να κοιμάμαι ξανά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας κάνω διάδρομο, αυτό με κουράζει σωματικά και με βοηθάει ταυτόχρονα να εκτονωθώ, το έχω ανάγκη.
Μαγειρεύω κάθε μέρα, είναι κάτι που αγαπω πολύ. Λίγο πριν το μεσημέρι μου αρέσει να βάλω μια ρακή, μαζί με ωραία καλούδια που παίρνω από το Καραμανλίδικα, ένα προσούτο Δράμας… Αυτή η ώρα είναι η καλύτερη. Κοιτάζω την Αθήνα από το παράθυρο και μοιάζει με νησί έτσι που έχει καθαρίσει η ατμόσφαιρα. Από εδώ βλέπω την Ακρόπολη, την Πνύκα, όταν έχει αεράκι βλέπω μέχρι τον Πειραιά. Εχω μάθει να χαίρομαι αυτές τις στιγμές. Ελπίζω πραγματικά όλο αυτό να μας γίνει μάθημα. Δεν ξέρω πότε θα ξαναβγούμε κανονικά, δεν ξέρω πότε θα ξαναπαίξω στο θέατρο, υπάρχουν όλα αυτά τα ερωτήματα. Είναι όμως τόσο σημαντικό, πέρα από αυτά τα ερωτήματα και τις αγωνίες, να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μέρος της φύσης. Οπως εμείς έτσι και η φύση αποζητά την καθαρότητα, τη διαύγεια. Αν δεν τα βρούμε αυτά τα στοιχεία, τότε είμαστε χαμένοι.
