Αποκλειστικές δηλώσεις! Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος συγκλονίζει με την ιστορία της ζωής του!
«Είχα ένα ατύχημα κι έμεινα φυτό!» – «Τρεις εβδομάδες σε κώμα»! Ο «Γιάννος» από τις «Άγριες Μέλισσες» έζησε το θαύμα και τα αποκάλυψε όλα μέσα από μια συγκλονιστική αποκλειστική συνέντευξη στο You Weekly!
Πόσο καιρό είχαμε να ταυτιστούμε με έναν ήρωα τηλεοπτικής σειράς, να τον συμπονέσουμε, να κλάψουμε και να ανατριχιάσουμε μαζί του; Οι «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1 εισέβαλαν στη ζωή μας και μας άλλαξαν τα στάνταρ, μένοντας καθισμένοι στον καναπέ χωρίς ζάπινγκ. Ο τρελο-Γιάννος στο Διαφάνι μπήκε στα σπίτια μας και έγινε λαϊκός ήρωας… Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο YOU μιλάει πρώτη φορά για τις δύσκολες στιγμές στη ζωή του, για τα πολύωρα castings, τα «όχι» και τις κλειστές πόρτες, αλλά και για την απρόσμενη επιτυχία που ήρθε στον δρόμο του και πώς τη διαχειρίζεται.
Η αδικία, η κακομεταχείριση, η συμπαράσταση στον τρελό του χωριού και τόσα άλλα συναισθήματα που μας βγήκαν παρακολουθώντας ένα σίριαλ, μόνο ένας ψυχολόγος θα μπορούσε να μας τα εκμαιεύσει αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας… Ο Ιωάννης ή ο Γιάννος κύρτωσε το σώμα του, πήρε τις εκφράσεις και μπήκε σε έναν χαρακτήρα που βίωσε μέσα από εικόνες περιθωριακών ανθρώπων και αγαπήθηκε από το 40% του κοινού κάθε ηλικίας.
Από την ΤΖΩΡΤΖΙΑ ΣΥΡΙΧΑ για το περιοδικό YOU
Σύστησέ μας τον εαυτό σου λίγο πριν μπουν οι «Άγριες Μέλισσες» στη ζωή σου…
Δούλευα στο θέατρο σε πιο μικρές σκηνές, με ρεπερτόρια πιο εναλλακτικά, πιο underground έργα και πιο ιδιαίτερα, ενώ παράλληλα δούλευα για επιβίωση βράδυ μπάρμαν και υποδοχή, όπως και στη reception ενός spa.
Πάλεψες αρκετά μέχρι να εξασφαλίσεις τα προς το ζην από την υποκριτική;
Ισχύει, είναι τόσο ψυχοφθόρο αυτό που συμβαίνει. Έφτασα σε σημείο να αναρωτηθώ «τι κάνω εγώ σε αυτό το επάγγελμα αφού δεν μπορώ να επιβιώσω;». Δεν θέλω να φανεί αλαζονικό και εγωιστικό, ούτε και το διαπραγματεύομαι, αλλά είμαι ένας ηθοποιός που δεν μου χαρίστηκε τίποτα, ούτε βύσμα είχα ποτέ. Πάλεψα με τα δικά μου όπλα και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί μου που ταυτίζονται με μένα. Όταν λοιπόν μου λένε ορισμένοι που έχουν απελπιστεί ότι θέλουν να τα παρατήσουν, εγώ τους λέω να μη σταματήσουν να ονειρεύονται μέχρι να πετύχουν τον στόχο τους. Το Πάσχα, λίγο πριν γίνει το casting για τη σειρά, συζητούσα με τους γονείς μου και τους είπα «τι να κάνω; Πηγαίνω στα castings, αλλά δεν οδηγεί πουθενά». Έδωσα τότε ένα χρονικό περιθώριο αντοχής στον εαυτό μου γνωρίζοντας ότι το στομάχι είναι μια μεγάλη περιοχή απ’ όπου περνάει όλη η γκάμα συναισθημάτων. Στενοχώρια, δάκρια, χαρά, λύπη, άγχος. Οι δάσκαλοι στη σχολή μάς έλεγαν ότι είναι μια «περιοχή» φτιαγμένη για να δέχεται πολλά, όμως επειδή είμαι περισσότερο ευαίσθητος απ’ όσο πρέπει, σκεφτόμουν να φύγω γιατί δεν ήθελα άλλη απόρριψη και στενοχώρια.
Την υποκριτική ποιος σου την έβαλε στο μυαλό;
Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε στο χωριό των γονιών μου, την Αγία Σοφία έξω από το Αγρίνιο, γίνονταν φεστιβάλ θεάτρου και χορού. Στην αυλή του σπιτιού μας καλούσα θείους και θείες, γιαγιάδες και παππούδες, τους έβαζα να καθίσουν σε καρέκλες, έδιναν ένα μικρό ποσό για εισιτήριο και μαζί με άλλα παιδιά έστηνα παραστάσεις. Η γιαγιά μου ακόμα τα θυμάται και συγκινείται. Το μικρόβιο μού μπήκε στην ερασιτεχνική ομάδα του Πανεπιστημίου, οι φίλοι μου έλεγαν ότι είναι μια μορφή ψυχανάλυσης. Επειδή είμαι λίγο σκυλί πίστευα ότι θα περάσω, παρ’ όλο που ήξερα για την κούραση, τα castings και τις απορρίψεις.
Οι γονείς σου τι είπαν;
Ενώ έχουν μεγαλώσει στην επαρχία είναι αρκετά ανοιχτόμυαλοι, ήρθαν στην Αθήνα χωρίς να έχουν οικονομική άνεση και μας μεγάλωσαν σαν βασιλιάδες, είναι πάντα δίπλα μας, το άγχος τους ήταν πώς θα βιοπορίζομαι. Η μαμά μου έλεγε να έχω υπομονή και επειδή είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πάρα πολύ -και εκείνη επίσης-, το βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω μια προσευχή στον δικό μου Θεό που πιθανόν με έχει βοηθήσει. Ο πατέρας μου πάλι είχε δίκιο, γιατί ήθελε να τελειώσω πρώτα το Πανεπιστήμιο και μετά να μπω στον «Ίασμο». Το 2009 λοιπόν βρέθηκα στη σχολή εντελώς άσχετος, έπεσα στα βαρέα ανθυγιεινά κατευθείαν.
Έχεις άλλα δύο αδέρφια;
Ναι, ο ένας είναι τερματοφύλακας στην Κόρινθο και ο άλλος δουλεύει σε περίπτερο ενός φίλου του. Η οικογένειά μας παρ’ όλο που ήταν στριμωγμένη, ήταν πάντα πρότυπο για μένα. Βλέπω παιδιά που δεν μιλάνε με τους γονείς τους και αναρωτιέμαι πώς το κάνουν αυτό…
Τις κακές μέρες που βίωνες, χωρίς χρήματα και επαγγελματικό προσανατολισμό, πώς εκτονωνόσουν; Με θυμό και κλάματα;
Επειδή είμαι παρορμητικός και εκδηλώνω τη λύπη και τον θυμό μου, έβαλα τη γυμναστική στη ζωή μου και το περπάτημα, πέρσι είχα οργώσει όλη τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Τα δύο-τρία τελευταία καλοκαίρια ήταν πολύ έντονα γιατί μου ακυρώθηκαν δουλειές ή τελευταία στιγμή κάτι έγινε, θα καθόμουν στο σπίτι να κοιτάω τους τέσσερις τοίχους; Η ψυχανάλυση είναι ένα αγαθό πολυτελείας που πρέπει να το κάνεις συνέχεια και εγώ δεν μπορούσα οικονομικά, οπότε με το τρέξιμο βρήκα την υγειά μου.
Φίλους έχεις;
Φυσικά, φίλους καρδιάς από το Πανεπιστήμιο και το σχολείο που τους εμπιστεύομαι και είναι πάντα δίπλα μου, περήφανοι. Τώρα κλαίνε όλοι μαζί όταν με βλέπουν στο σίριαλ.
Κλειστές πόρτες βρήκες πριν τον «Γιάννο»; Ξεροστάλιασες στα castings;
Είμαι η περίπτωση του ηθοποιού που μου ήρθαν δύσκολα. Έχω πάει σε casting και έχω καθίσει 7 ώρες απέξω, περίμεναν μαζί μου 700 άτομα περίπου και μπήκα μέσα πτώμα, αλλά έχω πάει και πριν από 3 χρόνια σε ένα casting ενός σκηνοθέτη που εκτιμούσα πάρα πολύ, που μόλις είδε το βιογραφικό μου δεν με δέχτηκε, δεν μου έδωσε καν την ευκαιρία.
Το βραβείο «Queer Theatre Awards Τrans Ορατότητα» που πήρες για τον ρόλο σου στην παράσταση «Το κάλεσμα της Λορίν» σού έδωσε την ώθηση -παρά το άγχος και τα προβλήματα- να συνεχίσεις κι άλλο;
Το βραβείο και ο ρόλος του Γιάννου για μένα ήταν λαχεία που θα ήθελα μελλοντικά να εξαργυρωθούν με καλλιτεχνική επιτυχία, να κάνω ρόλους που θα με πάνε λίγο παρακάτω υποκριτικά.
Το πρώτο επεισόδιο από τις «Άγριες Μέλισσες» με ποιον το είδες;
Με τη μαμά μου. Έβλεπε τους τίτλους αρχής και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν της είχα πει ακριβώς για τον ρόλο, μόλις με είδε τα δάκρυά της έτρεχαν αβίαστα, με έκανε μια πολύ μεγάλη αγκαλιά και τώρα που με βλέπει στις flashback σκηνές κάθε φορά κλαίει, έχει ψηλώσει από περηφάνια.
Ποιος είναι ο στόχος σου;
Να κάνω κινηματογράφο, θέλω να παίξω σε μια πολύ καλή ταινία στο σινεμά. Σκέφτηκα να φύγω, όμως με φοβίζει η Αμερική, θα ήθελα να πάω Ιταλία ή Λονδίνο, θέλω να κάνω θέατρο… Ποιος δεν θα ήθελε να παίξει στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο;
Έχεις παίξει σε άδειο θέατρο;
Εννοείται. Στην παράσταση που πήρα το βραβείο είχαν έρθει μια μέρα 5 άνθρωποι. Είμαστε λίγο κακομαθημένοι εμείς οι ηθοποιοί, όταν έχουμε μάθει να γεμίζουμε θέατρα. Εγώ θα ήθελα να κερδίζω τους θεατές, να φεύγουν από την παράσταση και να μιλάνε στις παρέες τους γι’ αυτήν.
Τον ρόλο του Γιάννου πώς τον πήρες;
Με πήρε τηλέφωνο πριν από το Πάσχα η casting director Μιράντα Ρωσταντή και πήγα για να τραβήξουμε ένα βίντεο. Ήταν από τις καλύτερες ακροάσεις που έχω πάει, όλοι ήσυχοι, ευγενείς, ο σκηνοθέτης μας Λευτέρης Χαρίτος με την Ντίνα Κάσου, αλλά και οι άλλοι σκηνοθέτες μας Σπύρος Μιχαλόπουλος και Σταμάτης Πατρώνης είναι μια ομάδα πολύ δυνατή. Με ρώτησαν για τους ρόλους που έκανα στη σχολή, με ξανακάλεσαν άλλες 3 φορές και τότε η Μιράντα μού ανακοίνωσε ότι με θέλουν για τον τρελό του χωριού.
Έχω ακούσει να λες ότι για να μπεις στον χαρακτήρα του ρόλου παρακολουθούσες ανθρώπους με νοητική στέρηση…
Πριν από 5 χρόνια είχα συνοδεύσει έναν φίλο μου στο Δαφνί που είχε παρόμοιο θέμα με μια κοινή γνωστή μας και οι επισκέψεις μου εκεί ήταν σχολείο. Η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν η πιο χαρούμενη του κόσμου και ξαφνικά όταν έχασε τον μπαμπά της τής γύρισε το μυαλό… Το είχα ξεχάσει σαν περιστατικό και το θυμήθηκα μετά τον Γιάννο. Επίσης, σε όλους τους ρόλους μού αρέσει προηγουμένως να παρατηρώ τους ανθρώπους. Περπατώντας έβλεπα πολλά σκυμμένα πρόσωπα με προβληματισμούς, θλίψη, κατάθλιψη, δυσάρεστα συναισθήματα. Δεν λέω ότι όλοι πάσχουν ή νοσούν από κάποια σχιζοφρένεια, αλλά είναι μια κατηγορία ανθρώπων που κάτι τους προβληματίζει. Έφτιαχνα έτσι ένα δικό μου προφίλ του Γιάννου.
Τις κινήσεις του ρόλου σου από πού τις εμπνεύστηκες;
Μόνος μου, σκεφτόμουν ότι ο Γιάννος ήταν μαζεμένος, κλειστός, το κύρτωμα της πλάτης ήταν δική μου πρόταση. Αντιδράσεις και βλέμματα δεν τα δούλεψα, μου βγήκαν ανάλογα με τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής.
Έχεις φάει και πολύ ξύλο στο σίριαλ…
Ναι. Δεν θα ξεχάσω το χαστούκι που έφαγα από τον Γιώργο Γάλλο, τον τηλεοπτικό μου πατέρα, που τον εκτιμώ αφάνταστα σαν συνάδελφο, όταν μου είπε «δεν θα παντρευτείς τη Δρόσω». Μου έδινε κανονικά χαστούκια, ειδικά όμως με το τελευταίο που ήταν πολύ δυνατό είδα αστεράκια και πονούσα πάρα πολύ. Αφού μετά μού ζητούσε συγγνώμη ο άνθρωπος…
Μπαίνεις σπίτι σου το βράδυ ως Ιωάννης, πριν το σίριαλ, και βγαίνεις την επόμενη μέρα ως Γιάννος, ενώ οι «Άγριες Μέλισσες» έχουν κάνει 40%… Θέλω να μου πεις τα αντιφατικά συναισθήματα του κόσμου όταν κυκλοφορείς…
Ήταν σοκαριστική η αλλαγή στη ζωή μου. Είναι τρομερή η δύναμη της τηλεόρασης. Την Κυριακή 8 η ώρα το απόγευμα λίγο πριν ξεκινήσει η σειρά και στις 12 της ίδιας μέρας -επειδή έγινα κι εγώ τουιτεράς και ήθελα να δω το feedback- έβλεπα ότι άρεσε ο Γιάννος, αλλά το κατάλαβα καλά στο τέλος της εβδομάδας όταν με σκότωσαν. Ήταν τρομερό. Ήμουν στην Ερμού και πολλά νέα παιδιά με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν, μου φώναζαν μέσα από τα αυτοκίνητα «Γιάννο, σε αγαπάμε». Είχα 830 φίλους και έγιναν 12.000 στο Instagram…
Τα παιδιά στα social τι σου λένε;
Αισθάνομαι λίγο σαν ψυχολόγος και απαντάω σε όλους. Τους έχω χωρίσει σε κατηγορίες. Τους εκπαιδευτικούς και τους ψυχολόγους που μου λένε ότι έχουν δουλέψει σε νοσοκομεία και ότι έχω αγγίξει τον ρόλο με μεγάλη ευαισθησία, χωρίς υπερβολές για να μη βγει ένα καρτούν, μια άλλη κατηγορία είναι τα παιδιά που έχουν υποστεί byllying που πηγαίνουν σχολείο και τους κοροϊδεύουν οι συμμαθητές τους, και ακόμα μια κατηγορία εκείνα που θέλουν να πάνε σε δραματικές σχολές και με ρωτούν διάφορα. Τις προάλλες μια κοπέλα ενώ με ευχαριστούσε για τη συγκίνηση που της προκάλεσα γράφοντάς μου «είμαι τσαμπουκαλού, δεν σπάω εύκολα», όταν με είδε να πεθαίνω μού έστειλε μια φωτογραφία το δακρυσμένο πρόσωπό της.
Ερωτικά μηνύματα δέχεσαι;
Μετά την εκπομπή του Αρναούτογλου μου έγραφαν «εκτός από τρελός είσαι και όμορφος»… Την περασμένη Κυριακή μια κοπέλα κατέβασε το παράθυρο του αυτοκινήτου και μου είπε «Ιωάννη, είμαι φαν και σε παντρεύομαι!».
Γιατί Ιωάννης;
Στο Κολωνάκι που δούλευα όλες μου οι πελάτισσες οι καλοντυμένες, οι όμορφες, με βάφτισαν Ιωάννη γιατί μου έλεγαν ότι δεν μου πάει το Γιάννης, στο χωριό μου όμως με φωνάζουν χρόνια Γιάννο.
Μετά το σίριαλ χτύπησε το τηλέφωνο και από τον Κώστα Σπυρόπουλο για το «Toc Toc»;
Ναι, ξεκινάμε 18 Νοέμβρη κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Ο Κώστας Σπυρόπουλος δεν βλέπει πολλές τηλεοπτικές σειρές, αλλά οι «Άγριες Μέλισσες» του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Δέχτηκα για να κολυμπήσω στα νερά της κωμωδίας, που δεν είχα κάνει ποτέ.
Σχέση έχεις;
Τώρα όχι, δεν θα μπορούσα. Θέλω να είμαι αποδοτικός και παραγωγικός στη δουλειά μου αυτή την περίοδο. Βέβαια, εγώ είμαι πολύ της αγκαλιάς και μου λείπει μια αγκαλιά το βράδυ, όμως αυτή η αγκαλιά δεν θα ήταν παραγωγική. Όταν λίγο ηρεμήσω θα μπορώ να την απολαύσω…
Είσαι κλασικός εργένης; Άμα μπω σπίτι σου πώς είναι;
Είναι τακτοποιημένο και πεντακάθαρο. Ο νεροχύτης πάντα πλυμένος, το σαλόνι και το κρεβάτι μου σε τάξη. Όμως δεν σιδερώνω και δεν μαγειρεύω, αυτά τα κάνει η μαμά.
Bullying δέχτηκες στη ζωή σου;
Βέβαια, με έλεγαν χοντρούλη, μπούλη, τότε που ήμουν 30 κιλά πιο παχύς όταν έδινα Πανελλήνιες και έτρωγα πολύ λόγω άγχους. Φόραγα 30 νούμερο παντελόνι και έφτασα να φοράω 36. Μετά, επειδή είμαι στρατιώτης, έτρεχα μια ώρα την ημέρα, είχα να φάω πατάτα τηγανητή 7 μήνες, και έτσι από τότε παραμένω στα ίδια κιλά.
Πιστεύεις στον Θεό;
Δεν πίστευα πάντα. Άρχισα να πιστεύω όταν στα έξι μου χρόνια είχα ένα ατύχημα και έμεινα φυτό. Τότε ήταν της μόδας στην τηλεόραση «Οι μονομάχοι», τους παρακολουθούσα και μιμούμουν. Ήμουν σε ένα πεζούλι στο χωριό μου στο Αγρίνιο και ήθελα να ισορροπήσω. Έπεσα από 7 μέτρα κάτω στο κενό. Έτρεχε αίμα από τα αυτιά μου και τη μύτη και άκουγα ένα βογκητό της μαμάς μου και της γιαγιάς μου. Ήμουν τρεις εβδομάδες διασωληνωμένος σε κώμα και είχαν πει στους γονείς μου είτε ότι θα μείνω φυτό είτε ότι θα πεθάνω. Τον Δεκαπενταύγουστο που άνοιξα τα μάτια μου δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της μαμάς μου που έκλαιγε από πάνω μου και τον μπαμπά μου που είχε ασπρίσει μέσα σε δύο εβδομάδες από τη στενοχώρια. Από τότε θεωρώ ότι έχω κάποιον από εκεί ψηλά που με προστατεύει, τον δικό μου μικρό Θεούλη που στα δύσκολα και στα εύκολα πάντα θα τον ευχαριστώ γι’ αυτά που μου έχει προσφέρει.
Έχεις μπλέξει σε καβγάδες όταν δούλευες νύχτα;
Δεν τις έχω φάει, αλλά έχω τύχει σε καβγάδες με ζευγάρια, έχω δει μεθυσμένα πιτσιρίκια να χάνουν τον έλεγχο. Η νύχτα είναι μεγάλο σχολείο, αλλά το ξενύχτι είναι ό,τι χειρότερο.
Την επόμενη δουλειά μετά την επιτυχία από τις «Άγριες Μέλισσες» θα την περάσεις από κόσκινο;
Σίγουρα, και για μένα είναι σημαντικό να κάνω καλές συνεργασίες και ο επόμενος ρόλος να με πάει παρακάτω…
