Με αφορμή την παράστασή του ”Tango Bar”, ο σκηνοθέτης της επιτυχημένης σειράς «Άγριες Μέλισσες» μας μιλά για την τηλεόραση και το θέατρο.
O Σπύρος Μιχαλόπουλος είναι ένας εκ των τριών σκηνοθετών, που βρίσκονται πίσω από τις «Αγριες Μέλισσες». Το βιογραφικό του σε εντυπωσιάζει. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα, σπούδασε σκηνοθεσία στην Πολωνία, όπου γνώρισε τον Κριστόφ Κισλόφσκι, ενώ στα πρώτα του βήματα συνεργάστηκε και με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Η επιτυχία για εκείνον δεν είναι καινούργιο πράγμα, αφού στο παρελθόν έχει σκηνοθετήσει την «Επιστροφή», την «Παρθένα Ζωή», την «Πολυκατοικία», τον «Έρωτα» και τη «Βέρα στο Δεξί». Εκτός όμως από την τηλεοπτική του επιτυχία, ο Σπύρος Μιχαλόπουλος, έχει και θεατρική, αφού για δεύτερη συνεχή χρονιά ανεβάζει τη μαύρη κωμωδία του Περικλή Κοροβέση, ”Tango Bar”, στο θέατρο Άβατον.
Έχω διαβάσει σε πολλές συνεντεύξεις σας ότι μικρός αγαπήσατε πολύ το σινεμά στην Πρέβεζα. Για την τηλεόραση τι γνώμη είχατε; Βλέπατε σειρές της ΕΡΤ όπως π.χ το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»;
«Είναι αλήθεια ότι αγάπησα το σινεμά μέσα από ταράτσες ή κρυφές ρωγμές σε τοίχους. Λεφτά δεν υπήρχαν για εισιτήριο παρά μόνο μια φορά το δίμηνο. Οπότε ό,τι μπορούσαμε παίρναμε ή φανταζόμασταν. Όταν ήρθαμε στην Αθήνα το ‘71 βλέπαμε τηλεόραση. Τον «Άγνωστο πόλεμο», τον «Παράξενο ταξιδιώτη» και βέβαια το «ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Μας σημάδεψαν αυτά, όπως και οι ταινίες της εποχής. Πήγα σινεμά, είδα πολλές ταινίες. Έβλεπα σχεδόν 3 την εβδομάδα. Ό,τι έπαιζε το έβλεπα».
Για το θέατρο; Θυμάστε την πρώτη παράσταση που σας συγκλόνισε;
«Βέβαια. Θυμάμαι 7 χρονών τον Καραγκιόζη και την παράσταση «Ο καταραμένος Όφις», από τον Σπαθάρη στην Πρέβεζα. Μαγεία».
Aνεβάζετε για δεύτερη χρονιά το ”Tango Bar”. Από πού εμπνευστήκατε για να αποδώσετε σκηνοθετικά το έργο; Φέτος το προσεγγίσατε εκ νέου σκηνοθετικά ή είσαστε της άποψης ότι μία πετυχημένη συνταγή δεν την αλλάζεις;
«Το ”Tango Bar” ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο «Άβατον». Εμπνεύστηκα από το κείμενο και μόνο. Παρ’όλο που η πρώτη μου ταινία λέγεται ‘Λούνα Μπαρ’ και είναι ιστορίες μέσα σε ένα μπαρ, αυτή τη φορά είδα ένα κείμενο που δεν έχει καμία σχέση με ιστορίες μέσα στο μπαρ, αλλά λίγο μετά στο κλείσιμό του. Και είναι μαγικό γιατί δύο παιδικοί φίλοι ανοίγουν τα μέσα τους τελείως. Δεν άλλαξα σκηνοθετική γραμμή γιατί το έργο το «διαβάζω» με τον ίδιο τρόπο όπως πέρσι».
Θέλετε να μας πείτε κάποια αξιομνημόνευτη ιστορία που έχετε ζήσει σε ένα μπαρ;
«Ό,τι έχω ζήσει στα μπαρ τα περιγράφω στην ταινία μου «Λούνα μπαρ».
Περιμένατε την επιτυχία των ‘Άγριων Μελισσών’; Τι σκεφτήκατε όταν πρωτοακούσατε την ιδέα;
«Οι Άγριες Μέλισσες ήρθαν στη ζωή μου «άγρια». Μόλις είχα τελειώσει τη σειρά «Επιστροφή», όταν ο κύριος Καραγιάννης, ο παραγωγός, με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε για τις «Μέλισσες». Για αυτό το project είχαμε μιλήσει και πιο παλιά, αλλά τώρα έμπαινε σε παραγωγή. Γνώρισα τον Λευτέρη Χαρίτο που είχε ξεκινήσει την προεργασία 3 μήνες νωρίτερα. Μιλήσαμε, αποφασίσαμε πώς θα το κάνουμε και το κάναμε. Στην ομάδα προστέθηκε και ο Σταμάτης Πατρώνης λίγο αργότερα. Περιμέναμε να πάει καλά, αλλά ίσως όχι τόσο πολύ, δεδομένου του ανταγωνισμού».
Πόσες μέρες χρειάζονται για να γυριστεί ένα επεισόδιο των «Αγριων Μελισσών»;
«Δουλεύουμε 2 συνεργεία ταυτόχρονα, με δύσκολο πρόγραμμα και καιρικές δυσκολίες. Χρειάζονται τουλάχιστον 2 μέρες το επεισόδιο κι αυτό με καλή οργάνωση και συγκέντρωση».
Σκηνοθετικά συναντήσατε δυσκολίες ή διαφορές εξαιτίας του ότι η σειρά είναι εποχής;
«Δυσκολίες πολλές. Δεν είναι εύκολο να γυρίζει κανείς μια σειρά του ’58 το 2019. Θόρυβοι και ήχοι πόλης, αεροπλάνα που θα περάσουν, το περιβάλλον να θυμίζει θεσσαλικό κάμπο. Ε, όσο να’ναι δεν είναι και τόσο εύκολο».
Υπήρξε πρόταση να σκηνοθετήσετε την επιστροφή της «Πολυκατοικίας»; Τι γνώμη έχετε για τα reboots που γίνονται στις παλιές σειρές όπως το «Λόγω Τιμής», το «Κόκκινο Δωμάτιο», το «Καφέ της Χαράς»;
«Για την Πολυκατοικία δεν μου έγινε πρόταση, έτσι κι αλλιώς τη σειρά τη σκηνοθετούσε ο Βασίλης Θωμόπουλος στο παρελθόν με εμένα. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω στη νεκρανάσταση. Οι σειρές αυτές ήταν πολύ πετυχημένες στην εποχή τους, ας μείνουν εκεί. Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνουμε κάτι τόσο επιτυχημένο. Ο κύκλος έκλεισε. Οι δημιουργοί είναι υποχρεωμένοι να φέρνουν καινούργια πράματα και ιδέες. Κι αν δεν μπορούν ας επενδύσουν τα κανάλια σε νέους δημιουργούς. Το παράδειγμα των Μελισσών αυτό δείχνει. Τα κανάλια πρέπει να εμπιστεύονται και να ρισκάρουν σε νέες ιδέες. Καιρός είναι».
