Για πρώτη φορά στα χρονικά των ελληνικών καθημερινών σειρών, εκεί, στο τηλεοπτικό Διαφάνι, ένιωσε ο τηλεθεατής ότι παρακολουθούσε κάτι που θα μπορούσε να έχει επιλέξει κι από το μενού του Netflix. Ηταν τέτοιου επιπέδου σειρά, ή τουλάχιστον, το πάλευε να είναι. Και σε αρκετά σημεία το κατάφερε.
Πολλά γράφτηκαν γι’ αυτή τη σειρά, από το ξεκίνημα της. Την έχουν χαρακτηρίσει από γραφική σαπουνόπερα μέχρι αριστούργημα. Μεταξύ αυτών των δύο άκρων, έχουν ειπωθεί ένα σωρό πράγματα, για το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τους ηθοποιούς, για τα πάντα όλα.
Σε γενικές γραμμές, ακόμα κι αν δεν σε είχε κερδίσει η σειρά που σεναριακά υπέγραψαν η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης και σκηνοθετήθηκε από τον Λευτέρη Χαρίτο, ακόμα κι αν ο όρος «αριστούργημα» που της έχει φορεθεί σου φαίνεται παρατραβηγμένος, θα πρέπει να παραδεχτείς ότι συγκέντρωσε πάνω της αρκετά αξιόλογα χαρακτηριστικά. Κάτι θα έπρεπε να έχει, άλλωστε, για να κάνει τόση αίσθηση, και σε ανθρώπους που δεν θα τους έλεγες ακριβώς και οπαδούς της ελληνικής τηλεοπτικής μυθοπλασίας.
Σίγουρα, οι «Αγριες Μέλισσες» ξεκίνησαν σε μια εποχή που η εγχώρια τηλεόραση μετρούσε μια δεκαετία μιζέριας. Ηταν η ευχάριστη έκπληξη, η οποία έσπασε επιτέλους το μονοπώλιο των ριάλιτι αλλά και των σειρών χαμηλού μπάτζετ, γυρισμένων σε ένα πλατό και με το «δεν έχουμε λεφτά για πολλά-πολλά» προμετωπίδα.
Αλλά δεν μπορεί να ήταν μόνο αυτό που την έκανε τόσο αγαπητή στους τηλεθεατές. Ηταν κυρίως μια πετυχημένη μίξη ταλέντων και δημιουργικών ικανοτήτων με μια κάτι περισσότερο από αξιοπρεπή τεχνική σεναριακής απόδοσης και κινηματογράφησης, εκείνο που έφερε τη σειρά του ΑΝΤ1 στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Μια μίξη που ήταν εμφανές ότι έχει μέσα της, εμφυσημένη, μια σύγχρονη σεναριακή, σκηνοθετική και υποκριτική ματιά, γαλουχημένη με την αισθητική των πραγματικά αριστουργηματικών σειρών, τις οποίες βλέπουμε σε πλατφόρμες.
Για πρώτη φορά στα χρονικά των ελληνικών καθημερινών σειρών, εκεί, στο τηλεοπτικό Διαφάνι, ένιωσε ο τηλεθεατής ότι παρακολουθούσε κάτι που θα μπορούσε να έχει επιλέξει κι από το μενού του Netflix. Ηταν τέτοιου επιπέδου σειρά, ή τουλάχιστον, το πάλευε να είναι. Και σε αρκετά σημεία το κατάφερε. Το έβλεπες στη γρήγορη πλοκή, με αναπάντεχα τουίστ και σασπένς, το έβλεπες και στην απόδοση των χαρακτήρων, των οποίων οι πράξεις δικαιολογούνταν από ένα υπόβαθρο που οι σεναριογράφοι είχαν φροντίσει πάντα να χτίσουν, το έβλεπες φυσικά και στον τρόπο που όλα αυτά έπαιρναν σάρκα και οστά στην οθόνη.
Το είδαμε και στο φινάλε, που είχε όλα τα συστατικά ενός συναρπαστικού κλεισίματος των κύκλων, των εκκρεμοτήτων και διαδρομών που βάδισαν οι ήρωες κατά τα τρία έτη προβολής της σειράς. Οι σεναριογράφοι φρόντισαν με συνέπεια να ολοκληρώσουν το παιχνίδι της πλοκής τις τελευταίες βδομάδες προβολής, έχοντας ως κέντρο τους τη Νέμεση και την εκπλήρωση μιας βαθύτερης αίσθησης δικαιοσύνης, την οποία είχε ανάγκη να νιώσει ο θεατής που αγάπησε τις «Αγριες Μέλισσες». Κατά μήκος της διαδρομής προς το μεγάλο τέλος, οι ήρωες πέρασαν από δύσβατους δρόμους, βασανίστηκαν, κάποιοι απογοητεύτηκαν, κάποιοι συμβιβάστηκαν, άλλοι χάθηκαν και άλλοι γλίτωσαν. Εκείνο, όμως, που σου έμεινε σαν επίγευση από το μονοπάτι που βάδισες μαζί τους, ήταν η νίκη του καλού, η επικράτηση της καλοσύνης.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη συνεισφορά των «Αγριων Μελισσών» ήταν τελικά αυτή. Πέρα από το ότι έδωσαν μια νέα τηλεοπτική οπτική και αισθητική που ξέφυγε του μετρίου, πέρα από το περιεχόμενο που άντλησε έμπνευση από περιόδους της ελληνικής ιστορίας που έως τώρα δεν είχε αγγίξει καμία τηλεοπτική σειρά (όπως η δικτατορία), πέρα από την πετυχημένη μίξη καλού καστ, σκηνοθεσίας, σεναρίου και μοντάζ, πέρα από τα τεχνικά και καλλιτεχνικά, μετέδωσαν στον τηλεθεατή μια αίσθηση του καλού. Κι αυτό τελικά, ήταν που τον συγκίνησε περισσότερο.
Ηταν μια σειρά τέλεια; Οχι, φυσικά. Και τις αστοχίες της είχε, και τις υπερβολές της. Και τις κοιλιές της έκανε, λογικό κι επόμενο για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα καθημερινό που διένυσε τρεις σεζόν. Αλλά τα κακά δεν είναι αρκετά για να επισκιάσουν το γενικότερο πλαίσιο, το οποίο άξιζε από κάθε άποψη και πέρα από κάθε κριτική.
