«Αν η Πειραματική δεν είχε το Εργαστήριο, θα μιλούσαμε για ανάπηρη Σκηνή.
Είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
αυτή την προσπάθεια, η οποία, με όσα προβλήματα και όσες δυσχέρειες κι αν
υπήρξαν, έφτασε σε έναν πρώτο σταθμό. Αν σταματήσει αυτό, θα μοιάζει με βίαιη
διακοπή κύησης. Και μάλιστα σε στάδιο εγκυμοσύνης προχωρημένο…», λέει ο
Δημήτρης Ήμελλος
«Αυτές τις μέρες χαίρομαι για τα παιδιά της Πειραματικής. Τον Νίκο τον Καρδώνη
που πήρε το Βραβείο Χορν και τον Νίκο τον Γιαλελή που ήταν υποψήφιος».
Ο Δημήτρης Ήμελλος εκφράζει το ομαδικό πνεύμα που διακρίνει την ομάδα των νέων
ηθοποιών τής υπό τον Στάθη Λιβαθινό Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου,
που έχει εξελιχθεί σε βασικό πυρήνα της θεατρικής ζωής του τόπου. Ό ίδιος
εξάλλου είναι ο πρώτος από τους ηθοποιούς μας που τιμήθηκε – το 2001- με το
Βραβείο Χορν.
Ο Δημήτρης Ήμελλος, στα τριάντα επτά του σήμερα, γεννημένος στην Αθήνα και με
ρίζες γερές στη Νάξο, έκανε αισθητή με τρόπο εντυπωσιακό την παρουσία του στα
θεατρικά μας πράγματα το 2000, με τον κωμικά υπερφίαλο Ματαμόρ που ερμήνευσε
με σκηνοθέτη τον Στάθη Λιβαθινό στην αντλημένη από τον Κορνέιγ απολαυστική
«Φρεναπάτη» του Τόνι Κούσνερ με την οποία εγκαινίασε το «Πορεία» του ο
Δημήτρης Τάρλοου.
Μέσα σε πέντε χρόνια και μέσα από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού έχει δώσει
ένα ισχυρό υποκριτικό στίγμα που φτάνει στο απόγειό του με τον φετινό Μολιέρο
του, τον επώνυμο ρόλο στο έργο του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ που έχει ανεβάσει ο
Στάθης Λιβαθινός.
Χρόνια φλερτάριζε το θέατρο ο Δημήτρης Ήμελλος. Από την εποχή που, οικότροφος
στα Ανάβρυτα, είχε γίνει το αστέρι στις παραστάσεις της σχολής. Όταν τελείωσε
πήγε, όπως επιθυμούσε η οικογένειά του, για σπουδές στη Νομική. Το θέατρο
υπέφωσκε. Στο δεύτερο έτος δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού,
αλλά δεν τον παίρνουν. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος όμως στεγάζει κοντά στο σπίτι
του Δημήτρη το Θεατρικό Εργαστήρι του. Και αποφασίζει να πάει. Για ένα χρόνο.
Εκεί γνωρίζεται και με τη σημερινή του γυναίκα και μάνα του γιου του Φοίβου,
την ηθοποιό Όλγα Σπανού.
Καθόμαστε στον «Κτιστάκη» και μιλάμε τρώγοντας κρητικούς λουκουμάδες. Με το
μαλλί αφημένο φουντωτό α λα Μολιέρος για τον ρόλο, είναι άμεσος και έχει
χιούμορ.
«Αλεξιπτωτιστής νιώθω στο θέατρο. Την οριστική απόφαση να πάω την πήρα όταν
γνωρίστηκα με τον Στάθη Λιβαθινό – το ’91. Ώς τότε το θεωρούσα παιδική
ασθένεια. Έκανε ο Στάθης ένα σεμινάριο με τους Ρώσους δασκάλους του. Εκεί
γνώρισα μιαν άλλη μέθοδο. Που δεν είχε να κάνει με επάγγελμα. Αφορούσε την
ψυχή του ανθρώπου. Έτσι πήρα την απόφαση».
Κάνει τον στρατό του, δραματική σχολή Διομήδη Φωτιάδη, αποφοιτά το 1996 και
ύστερα πηγαίνει για ένα χρόνο στη Μόσχα – στην περίφημη σχολή GITIS – για ένα
χρόνο. «Σαν να άλλαξε για μένα ο κόσμος τότε».
Όταν γυρίζει, το ’97, κάνουν με μια παρέα μια παράσταση στην τότε «Κατάληψη».
Θα συνεργαστεί στη συνέχεια με την Άννα Κοκκίνου, τον Σταύρο Τσακίρη, τον
Λευτέρη Βογιατζή στο Εθνικό, τον Γιώργο Κιμούλη… Μετά έρχεται η «Φρεναπάτη»
και η συνάντηση με τον Λιβαθινό: «H νοσταλγός» με το «Ηθοποιών Θέατρο» και
στην Πειραματική «Αγάπης αγώνας άγονος», όπου κλέβει την παράσταση με ένα
βουβό ρόλο, «Αυτό που δεν τελειώνει» – εκδοχές I και II, «Μήδεια».
Νιώθετε στα «χωρικά σας ύδατα» στην Πειραματική;
«H Πειραματική είναι ένας από τους σταθμούς. Μια στιγμή που μπορεί να
επαναληφθεί, ίσως, κάποτε, με άλλους όρους και με διαφορετικούς τρόπους. Δεν
μπορεί να είναι ο προορισμός. Είναι πάντως μια ευκαιρία για μένα. Και ένα
στοίχημα. Όταν λέω Πειραματική, άλλωστε, δεν εννοώ μόνον τις παραστάσεις της.
Εννοώ και το Εργαστήριο Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τους ανθρώπους – σαν
φιλοσοφία γενικά. Πληρώνεις όμως και τίμημα μεγάλο. Χρειάζεται πολλή δουλειά,
διάθεση για συνεργασία, υποχώρηση προσωπικών φιλοδοξιών, να μάθεις να
μοιράζεσαι τις φιλοδοξίες σου… Πρέπει να μπορείς και να μάθεις να
συμβιώνεις. Αλλά και σε όλες τις δουλειές που βρέθηκα έτσι λειτουργούσα: με
ρίσκο».
Μολιέρος και απενοχοποίηση
Πώς νιώθετε, παίζοντας ένα ιστορικό πρόσωπο όπως ο Μολιέρος και μάλιστα σε
ένα έργο που τον αντιμετωπίζει ρεαλιστικά;
«Δεν είναι απαραίτητο να είναι “βιογραφικό” το έργο. Έτσι κι αλλιώς, ο τρόπος
δουλειάς που χρησιμοποιούμε καθαρά βιογραφικός είναι. Αλλά όχι και στενά
βιογραφικός. Έχει να κάνει και με τις δικές μας τις βιογραφίες. Σε τι βαθμό
εμείς οι ίδιοι είμαστε Μολιέροι. Ο Μολιέρος, δηλαδή, ως θέμα και όχι ως ρόλος.
Επειδή ο συγγραφέας γνώριζε από μέσα το θέατρο και ότι τον ρόλο αυτό θα τον
έπαιζε ηθοποιός, από τη δεύτερη φράση του έργου βάζει τον Μολιέρο να
σταυροκοπιέται πριν βγει στη σκηνή. Άρα και να περνάει την ίδια αγωνία που
περνάμε όλοι μας ανεβαίνοντας στο σανίδι. Αυτό το στοιχείο με “απενοχοποίησε”
απέναντι στον ρόλο».
INFO
Μπορείτε να τον δείτε στις παραστάσεις «Μολιέρος» και «Αυτό που δεν τελειώνει
– Εκδοχή II» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντίνου
22-24, τηλ. 210 5223242, 210 5233322).
