Δημήτρης Καπουράνης: «Το πρώτο πλάνο ήταν ο κ@λος μου. Περίμενα ότι θα ήταν αλλιώς η πρώτη μου εμφάνιση»

22 June 2024

Καλεσμένος στην εκπομπή, Γειά σου, βρέθηκε ο Δημήτρης Καπουράνης και μιλά για τον ρατσισμό που έχει βιώσει λόγω της καταγωγής του αλλά και το πώς ένιωσε όταν είδε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο.

«Οι γονείς μου ήταν οικονομικοί μετανάστες. Έφυγαν νωρίτερα, επέστρεψαν και έφυγαν ξανά. Η αδερφή μου γεννήθηκε στην Ελλάδα! Είναι βίαιο συναίσθημα, δεν το έχω τόσο καθαρά στο κεφάλι μου. Ήμουν 3,5 ετών όταν έφυγα από τους παππούδες μου. Ακόμη τον αισθάνομαι τον μετεωρισμό ως προς το πού εν τέλει ανήκω. Έχω βρει την οικογένειά μου εδώ πέρα, τους ανθρώπους που αγαπώ, τον τρόπο που αισθάνομαι. Δεν ξέρω αν με κρατάει ο τόπος σαν τόπος όσο το επάγγελμα μου και οι άνθρωποι!

Καθημερινά όλες οι εξελίξεις και τα νέα της σειράς Το Ναυάγιο θα τα βρίσκεις εδώ.

Με τον ρατσισμό ένα παιδί κλείνεται, απομονώνεται, γίνεται σκληρό. Στη γειτονιά που μεγάλωσα ήταν τόπος μεταναστών και ένιωσα μια ζεστασιά. Σαν παιδάκι δεν ήθελα να βάλω αυτή την παράμετρο στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Όταν μεγαλώνεις και βλέπεις στις ειδήσεις “Αλβανός έκλεψε” αλλά όταν ένας Έλληνας το έκανε, δεν υπήρχε αυτή η ταμπέλα. Αυτή η ταυτότητα έχει αρνητικό πρόσιμο. Αφού το έλεγε έτσι η τηλεόραση, εγώ το αντιμετώπιζα αρνητικά.

Στο Πανεπιστήμιο μπήκα σε παρέες διαλεκτικές. Στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου άρχισα να εκφράζομαι, υπήρχε κουβέντα. Ο καθένας έφερε την ταυτότητά του, αυτό που ήταν!

Τη στιγμή που άφησα το Πολυτεχνείο ήταν η πιο λογική απόφαση στη ζωή μου. Μέχρι να έρθει αυτή η απόφαση ήταν δύσκολο. Οι γονείς μου δεν το πήραν πολύ καλά. Το γεγονός ότι το παρατάω και πάω σε έναν αβέβαιο χώρο σαν αυτόν της Τέχνης είναι λίγο…Τώρα βέβαια το χαίρονται, όλα καλά!.

Το πρώτο πλάνο ήταν ο κ@λος μου. Περίμενα ότι θα ήταν αλλιώς η πρώτη μου εμφάνιση. Μόλις βλέπω τον εαυτό μου, με θυμάμαι να συμβαίνει αυτό στην καρέκλα. Έσβησα! Ήταν πολύ δύσκολο. Ξαφνικά βλέπεις κάτι που δεν έχεις τον έλεγχο και 300 μάτια το βλέπουν. Εξοικειώθηκα σιγά σιγά με αυτό. Και με τον οδοντίατρο εξοικειώθηκα επιτέλους, βρήκα τον άνθρωπό μου».