Στο ρόλο της «Παγώνας», τις πρώτες φορές δεν σε αναγνωρίσα, όντας πολύ πιο νεά στην πραγματικότητα. Μίλησέ μας για τον ρόλο και την σχέση με τον Πλαΐνη.
Αυτό που μου λες είναι καταπληκτικό. Ο Πλαΐνης, που έτσι κι αλλιώς είναι κάποια χρόνια μεγαλύτερος, εξεπλάγη όταν με είδε κι αργότερα αναρωτήθηκε πως άραγε θα έκανα τη γυναίκα του. Ενθουσιάζομαι λοιπόν με το ότι δεν με κατάλαβες μιας και με ειχες δει τον περασμένο χειμώνα στο θέατρο. Αυτός είναι και ο “φόβος” μου σε σχέση με το κοινό βέβαια που είχει δει τον “Αστέρα Ραχούλας”. Εκεί έπαιζα ένα ρόλο μικρότερης ηλικίας και μέχρι πρόσφατα δεν ήξερα αν έχει γίνει αυτή η ταύτιση. Ότι δηλαδή η Σαββούλα από τον “Αστέρα” είναι η Παγώνα στις “Μέλισσες”. Όλο σε χάλια ονόματα πέφτω όμως στα σήριαλ! (γέλια). Στον “Αστέρα” δεν είχα παιδιά, εδώ έχω τρία και πολύ σύντομα, τέσσερα. Αυτό με ενθουσιάζει καθως σκέφτομαι πόσο ωραιο είναι που δεν μου αναθέτουν τους ίδιους ρόλους. Δηλαδή στους ρόλους που μου αναθέτουν να φέρω εις πέρας, θεατρικά και τηλεοπτικά υπάρχει ποικιλία και «παικτικά», αλλά και χαρακτήρων. Δεν ξέρω αν είναι αντίθετοι οι ρόλοι μεταξύ τους, αλλά ο ηθοποιός εναποθέτει στον κάθε ρόλο κάτι από τον εαυτό του, ένα ψήγμα έστω.
Θεωρείς ότι έχεις κοινά ψήγματα με την Παγώνα, η οποία είναι μια κακιασμένη κουτσομπόλα εκείνης της εποχής;
Ως ρόλοι, ο “άντρας” μου και εγώ είμαστε πολύ αποφασισμένοι όσον αφορά σε όσα πράττουμε κάθε φορά. Και εκείνος είναι πεπεισμένος ότι πρέπει να βοηθάει τον Δούκα αλλά και ευρύτερα, πιστεύουμε ότι αυτά που κάνουμε είναι για καλό σκοπό. Κανένας από τους δυο μας δεν πιστεύει ότι πράττει ανήθικα. Συμφωνα με τη δική μας ηθική, της τότε εποχής δηλαδή, η Βιολέτα είναι η ανήθικη και ο δάσκαλος είναι κομμουνιστής, οπότε ανήθικος και εκείνος. Συνεπώς, εμείς πρεσβεύουμε το ότι πρέπει να διασωθεί το χωριό από την ανηθικότητα. Και στον Δούκα οφείλουμε ευγνωμοσύνη, μη γνωρίζοντας φυσικά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Άρα τον στηρίζουμε. Δεν νομίζω ότι είναι ανήθικα τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούμε. Όταν με ταράζει ο δάσκαλος τότε ο άντρας μου καταθέτει μήνυση εναντίον του. Αυτό είναι κάτι λίγο πιο “τσιμπημένο”, αλλά δεν έχουμε κάνει και κανέναν φόνο! Το κοινό της Παγώνας με μένα θα έλεγα πως είναι η αίσθηση του δικαίου, με τη διαφορά της εποχής φυσικά. Όμως είναι πολύ βαθιά ριζωμένο μέσα στην Παγώνα πως μια γυναίκα μόνη η οποία επίσης κρατάει μαγαζί, είναι εξώλης και προώλης. Φυσικά λόγω δεδομένων εποχής. Και ως χαρακτηρας στο σήριαλ θεωρώ ήττα το ότι γίνεται θαύμα- που δάκρυσε η Παναγία μέσα στο καφενείο της Βιολέτας- αλλά το δέχομαι. Το “πίστεψα” μα δεν θα της το χαρίσω κιόλας. Η Παγώνα από την άλλη δεν είναι ευέλικτη σε μερικά θέματα όπως δεν είμαι και εγώ σαν Δανάη. Όταν δηλαδή κατι δεν είναι σύμφωνο με την ηθική μου, δεν το δέχομαι. Φυσικά μιλάμε για ένα χαρακτήρα fiction, μυθοπλασία. Οπότε το έχει πάρει ο σεναριογράφος, το έχει διανθίσει, το έχει κάνει πολύ χειρότερο, πολύ καλύτερο, πολύ πιο “σόλικο” κ.λ.π.. Εντούτοις, για να ερμηνεύσω αυτό το πράγμα χρειάζεται να συμπαθήσω τον ρόλο. Γιατί αν δεν αγαπήσεις έναν ρόλο δεν μπορείς να τον παίξεις. Οπότε χρειάζομαι μέσα μου να τον υπερασπιστώ 100%. Και δουλεύω ακριβώς με τα δεδομένα του προσώπου αυτού, με τις δικές της αξίες ή ενδεχομένως, και με τη δίκη της έλλειψη αξιών.
Γνωρίζει τις “λαμογιές” του προέδρου – άντρα της;
Η Παγώνα γνωρίζει πώς χτίστηκε το σπίτι τους όπου βάσει αυτού τους κατηγορεί ο Μιλτιάδης. Η Παγώνα όμως έχει και τρια παιδιά να μεγαλώσει. Σαν Δανάη δεν τα εγκρίνω αυτά ωστόσο αυτό συμβαίνει ακόμη, δεν είναι ίδιον μόνο του 1958. Από την δεκαετία του ’80 ως τώρα έχουμε καταστραφεί από αυτά τα φαινομενα. Τυπικά χαρακτηριστικά της επαρχίας, των επιδοτήσεων και γενικά των καταστάσεων των τελευταίων δεκαετιών. Σιγά μην έχει ξεφύγει η Παγώνα και ο Τόλιας από αυτά τα κουσούρια. Αλλά δεν αποτελούν τεράστια εγκλήματα- σε αντίθεση με αυτά του Δούκα και της Μυρσίνης. Η Παγώνα και ο άντρας της μπορούν άνετα να είναι οι άνθρωποι που κάνουμε παρέα. Λίγο φαντασμένοι, αλλά στο βαθμό που είναι συνήθως οι τοπικοί παράγοντες σε κάθε Δήμο. Είναι ακριβώς στο πνεύμα όλης της κατάστασης της Ελλάδας και τότε, αλλά και σήμερα. Γι΄αυτό και το σενάριο είναι καταπληκτικό. Γιατί έρχεται και σκιαγραφεί τα πάντα. Άλλωστε είμαστε σε μετεμφυλιακή εποχή και η χώρα βρίσκεται σε τρομακτικό αναβρασμό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια. Ξεκάθαρα.Έχουμε βασιλιά και ΕΡΕ στην κυβέρνηση, φουλ δεξιά. Είμαστε και στον κάμπο που μιλάμε για λεφτά. Οπότε είναι οι άνθρωποι που είναι στα πράγματα εκείνης της εποχής.
Προτιμάς το θέατρο ή την τηλεόραση;
Επειδή τα τελευταία τρία χρόνια ήμουνα σε 7-8 παραγωγές στο θέατρο και ενδιάμεσα σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, κουράστηκα πάρα πολύ. Είχα ομως την ευκαιρία να κάνω κάτι που αγαπώ πολύ. Η διαδικασία των προβών και η περιοδεία το 2018 στην “Ερωφίλη” του Χορτάτση με την Αμαλία Αρσένη, το οποίο μετά πήγε και στο θέατρο Σφενδόνη, ήταν κάτι που πραγματικά με ενθουσίασε και αγάπησα αλλά υπήρξε και αρκετά απαιτητικό. Είναι ένα έργο που το ετοιμάζαμε πολύ καιρό, κάναμε πάρα πολλή δουλειά. Πρόπερσι βέβαια ήμουν και στον “Αστέρα Ραχούλας”. Είμαι πολύ νέα ηθοποιός, δεν σου λέω πόσο νέα, αλλά ασχολούμαι με το θέατρο συνολικά, τα τελευταία 15 χρόνια. Έχω ρυθμίσει όλη μου τη ζωή σύμφωνα με αυτό, από τις σπουδές μου μέχρι και το τι κάνω και πως ζω τώρα. Όλα λοιπόν γίνονται στη ζωή μου με γνώμονα αυτό που θέλω να κάνω και ευτυχώς, το κάνω. Αλλά φέτος ασχολούμαι μόνο με τις “Άγριες Μέλισσες” και αποφορτίζομαι από την συνεχή κατάσταση της τρέλας. Γιατί το θέατρο είναι εξαιρετικά απαιτητικό. Από αλλαγή σε αλλαγή συνεργασίας ανά περίοδο που σημαίνει άλλοι άνθρωποι και άλλοι ρόλοι, τώρα είμαι σε κάτι μόνιμο το οποίο μου δίνει μια διαφορετική διάσταση στα πράγματα.
Ευχαριστιέμαι πάρα πολύ και στα δυο. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που μπορώ να καταπιάνομαι με αυτό που θέλω. Άλλωστε είναι ιδιαιτέρως σπάνιο και μεγάλη ευλογία, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα. Είναι πολύ μεγάλη τύχη για μένα και εύχομαι σε όλο τον κόσμο να ασχολείται με πράγματα που του φέρνουν χαρά. Ένα πράγμα δεν έχω κάνει πολύ και το θέλω. Κινηματογράφο. Όμως στις “Μέλισσες” τα συνεργεία είναι κάπως κινηματογραφικά. Ο τρόπος γυρισμάτων, έστω κι αν μιλαμε για ένα καθημερινό σήριαλ, έχουν μια συγκλονιστική διεύθυνση φωτογραφίας, ένα καταπληκτικό σενάριο, μια εξαίσια σκηνοθεσία και φανταστικά σκηνικά- κοστούμια. Οπότε μιλάμε για μια δουλειά η οποία προσιδιάζει κάπως στο σινεμά.
Θα σε δούμε φέτος στο θέατρο;
Κατ’ αρχάς, αν δεν έκανα τις “Μέλισσες”, θα ήμουνα στο Λονδίνο και θα ξεκινούσα περιοδεία. Προ επαγγελματικού θεάτρου στην Ελλάδα δούλευα ως performer στην Αγγλία. Έχω σπουδάσει εκεί, σκηνοθεσία στο Goldsmiths. Mε το που τελείωσα στη σχολή, φτιάξαμε μια κολλεκτίβα καλλιτεχνών από διάφορα disciplines, άλλοι εικαστικοί, άλλοι μουσικοί, άλλοι κινηματογραφιστές, άλλοι ηθοποιοί, άλλοι σκηνοθέτες. Μας είχε παραχωρηθεί ένας χώρος στο Λονδίνο όπου κάναμε εκθέσεις, perfomances και είχαμε στείλει και δουλειές μας στο Εδιμβούργο. Σε όλα αυτά δούλευα σαν ηθοποιός, σε άλλα συνσκηνοθετούσα και σε άλλες περιπτώσεις είχα κάνει και επιμέλεια σε εκθέσεις εικαστικών.
Η ομάδα αυτή συνεχίζει να υφίσταται και πέρυσι μάλιστα κάναμε στην Ελλάδα το “Hotel Apocalypse”, στο Μπάγκειον. Έχουμε κάνει και το “Περί τυφλότητας”, διασκευή του από το βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου, στο Bios και φυσικά η ομάδα συνεχίζει τις δουλειές στο Λονδίνο. Μέρος αυτής της ομάδας λοιπόν, η οποία εκεί παίζει στα αγγλικά, έχει πάρει κρατική επιχορήγηση από τον αντίστοιχο φορέα της Μεγάλης Βρετανίας και ετοιμαζόταν μια περιοδεία τώρα το χειμώνα. Τώρα πια θα παίξει άλλη ηθοποιός στη θέση μου λόγω των “Μελισσών”. Όσο για φέτος εδώ στην Αθήνα, μου έγιναν διάφορες προτάσεις οι οποίες δεν με ενδιέφεραν. Άλλωστε πλέον εχω καταλήξει στο ότι δε χρειάζεται να καταπονούμαστε από οτιδήποτε μας κουράζει δίχως πραγματικά να μας ενδιαφέρει. Στο πλαίσιο του εφικτού πάντα.
